Μια ομάδα, μια οικογένεια: Απόλλων! Δεν είναι τετριμμένο, είναι η αλήθεια! Είναι το στοιχείο που χαρακτηρίζει στον απολυτό βαθμό την φετινή ομάδα της «ελαφράς ταξιαρχίας». Τα «παιδιά» του Νίκου Δεληγιάννη και του συνεργάτη του, Δημήτρη Μιτελούδη, ήταν μια… γροθιά.
Παίκτες και τεχνικό επιτελείο με σχέσεις σεβασμού μεταξύ τους, σχέσεις αγάπης θα μπορούσαμε να πούμε. Στη διάρκεια της χρονιάς έπαιξαν όλοι, προσέφεραν όλοι, ώστε ο Απόλλων να διαγράψει την επιτυχημένη πορεία που διέγραψε σε Ελλάδα και Ευρώπη για τη σεζόν 2021-2022.
Το νεανικό (σε μέσο όρο ηλικίας) σύνολο των 16 παικτών ανέπτυξε από την προετοιμασία, κιόλας, τρομερό «δέσιμο», που στην πορεία έγινε… μπετόν!
Αποτυπωνόταν στη διάρκεια των αγώνων όλη τη χρονιά, αποτυπωνόταν στους πανηγυρισμούς στον πάγκο για τα όσα πετύχαιναν όσοι βρίσκονταν εκείνες τις στιγμές μέσα στο νερό, στα επιφωνήματα στήριξης του ενός τερματοφύλακα στον άλλον, όταν ο ένας έπαιζε και ο άλλος βρισκόταν εκτός του αγωνιστικού χώρου της πισίνας. Από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές εξάλλου, που είδαμε από τον 2ο Ημιτελικό και μετά ήταν τον τραυματία Στέφανο Γαλανόπουλο, με μπαταρισμένο το χέρι, να μην σταματά να «ανεβάζει» τον Βασίλη Καβουσανό. Ζούσε τα ματς σαν να έπαιζε και ο ίδιος. Σαν οπαδός της «ελαφράς ταξιαρχίας». Κι αυτό ισχύει για όλους τους παίκτες του Απόλλωνα.
Η επιτυχημένη σεζόν ολοκληρώθηκε την περασμένη Πέμπτη το βράδυ μετά από ένα συγκλονιστικό μικρό τελικό ενάντια στον Πανιώνιο, όπου ο Απόλλων έχασε την 3η θέση στα πέναλτι (20-19).
Μετά το τέλος ο Νίκος Δεληγιάννης, όπως κάνει σε κάθε ματς, συγκέντρωσε τους παίκτες του στα αποδυτήρια, απευθύνοντάς τους έναν πολύ συγκινητικό λόγο. Εξέφρασε την περηφάνια του για τα όσα πέτυχαν στη διάρκεια της χρονιάς και τους ζήτησε να μην στεναχωριούνται για την απώλεια του μεταλλίου. Τους εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του για την κατάθεση ψυχής και καρδιάς, τους είπε ότι είναι περήφανος για εκείνους και πως το ίδιο πρέπει κι εκείνοι να αισθάνονται, καταλήγοντας πως αξίζουν για ακόμη ψηλότερα. Το ίδιο έκαναν, μιλώντας, και οι πιο έμπειροι της ομάδας με το κλίμα να είναι άκρως συναισθηματικό. Αρκεί να έβλεπε κανείς τους παίκτες να βγαίνουν αμέσως μετά από τα αποδυτήρια με δάκρυα στα μάτια και θα καταλάβαινε πολλά…
